Καλές επιτυχίες στο Σύνδεσμο και μακάρι αυτή η εκδήλωση να ανοίξει πολλές φωλιές αγάπης για παιδιά που τις χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.  Ομολογώ ότι  ήρθα με ανάμεικτα συναισθήματα σήμερα.

Γιατί τι θα μπορούσα να πω μέσα σε 5 λεπτά που να αποδίδει έστω και σε ελάχιστο τον πλούτο σε εμπειρίες και συναισθήματα για σχεδόν 3 χρόνια που ζήσαμε μαζί  με  ένα παιδί , το οποίο κυριολεκτικά μέσα σε λίγες μέρες από εντελώς άγνωστο έγινε μέλος της οικογένειας μας .

Η επιμονή της Εύης με έπεισε  να έρθω – της χρωστώ πολλά εξάλλου για την διαρκή παρουσία της, τη συμβουλή και βοήθεια– . Η Αναδοχή στην περίπτωση μου δεν υπήρξε ποτέ μονόπλευρη, μου έδωσε πολλά και μου άνοιξε  ένα καινούριο κόσμο – τον οποίο  θέλω να μοιραστώ , να υπερασπιστώ και να συμβάλλω αν μπορώ  στη διάδοση του, γιατί πιστεύω ότι είναι μια ευκαιρία για όλους μας να γίνουμε καλύτεροι βοηθώντας ένα παιδί, να γίνει και εκείνο ίσως καλύτερο ή τουλάχιστον να ζήσει καλύτερα με τα ελάχιστα που θεωρούμε αυτονόητα, να έχει δηλαδή ένα σπίτι, ένα δωμάτιο, μια οικογένεια που να το νοιάζεται, να το προστατεύει και το υπερασπίζεται – Απλά να μην είναι πια ένα εγκαταλελειμμένο, ένα κακοποιημένο ή  το παιδί της Στέγης που όλοι λυπούνται, αλλά ένα παιδί όπως όλα τα άλλα….

Δεν  θα σας πω  ότι η αγάπη μόνο αρκεί, ή ότι είναι  εύκολο, ή ότι δεν γίνονται  λάθη – Όμως ακόμα και αν η δικιά μου ιστορία δεν είναι μια success story , δεν έχει  happy εnd , η δική μας περίπτωση ήταν ένα ταξίδι  αυτογνωσίας για όλους μας. Η κατάληξη της δικής μας Αναδοχής δεν ήταν αυτό που περιμέναμε και είμαι σίγουρη  ότι δεν ήταν ούτε αυτό που προσδοκούσε το παιδί  όταν ήρθε. Ωστόσο το κοινό ταξίδι ήταν – θέλω να πιστεύω – ένα ταξίδι αγάπης, ένα μάθημα υπομονής, ανοχής, αποδοχής .

Εύχομαι  κάποια στιγμή  το δικό μας ανάδοχο παιδί να νιώσει όπως καλά, να νιώσει τυχερός για αυτά που ζήσαμε που κάναμε,  ή που προσπαθήσαμε να κάνουμε και ίσως δεν πετύχαμε. Εγώ πάντως νιώθω  τυχερή που είχα αυτή την ευκαιρία παρά την όποια τροπή.

Η δική μας  οικογένεια δεν ήταν  η συνηθισμένη – ίσως και τυπικά  όχι η πλέον  κατάλληλη για να δεχτεί  ένα ανάδοχο παιδί. Μια  πολυάσχολη  μητέρα – διαζευγμένη  με  ένα παιδί στα 15 του, το οποίο ωστόσο  έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση να ανοίξουμε το σπίτι μας και όχι μόνο,  σε ένα νέο μέλος.

Με μικρές εξαιρέσεις , η αντίδραση των περισσότερών φίλων και συγγενών ήταν  στην αρχή μάλλον η γνωστή « που πάτε να μπλέξετε, …δεν φτάνουν τόσα προβλήματα και τόσες άλλες υποχρεώσεις «

Ωστόσο  τα γεμάτα θλίψη μάτια  του παιδιού ήταν αρκετά  για  να προχωρήσουμε και να γίνουμε  Ανάδοχη Οικογένεια, κάτι για το οποίο δεν μετάνιωσα ποτέ, αντίθετα πιστεύω ότι ήταν από τις σωστότερες αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου .

Βρεθήκαμε λοιπόν  μέσα σε μερικές βδομάδες να έχουμε αποκτήσει ένα ακόμα μέλος στη μικρή μας οικογένεια.  Ένα αγόρι 13 χρονών,  με δυσκολίες στο σχολείο  και ακόμα μεγαλύτερες  σε όλες του τις  σχέσεις .     Μοναδικός όρος ήταν να συνεχίσει το σχολείο  που είχε σχεδόν εγκαταλείψει – Δεν ήταν εύκολο  – δέχτηκε όμως, αλλάξαμε σχολείο , τα κατάφερε… και ήταν  πολύ χαρούμενος και μεις μαζί του. Κάθε μικρή του επιτυχία φάνταζε και μετρούσε πολλαπλάσια γιατί ξέραμε τι ψυχική προσπάθεια κρυβόταν μέσα της.

Τους πρώτους μήνες ένιωσα παρά τις  δυσκολίες  και αλλαγές  στους δικούς μου ρυθμούς ότι όλα ήταν μόνο καλά… είχαμε επικοινωνία, τα αγόρια τα είχαν βρει μεταξύ τους… το σχολείο και οι υποχρεώσεις του καθενός μας κύλαγαν αρκετά  καλά, μοιάζαμε να έχουμε γίνει μια καλή ομάδα.  Ακόμα και ο περίγυρος μας , οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι  γρήγορα αποδέχτηκαν τον νεαρό .  Βέβαια όλα ήταν καινούρια και συχνά δύσκολα… πως αντιμετωπίζεις ένα παιδί που σε συστήνει ως μητέρα του μόλις μερικές βδομάδες μετά που σε γνώρισε, πως αντιμετωπίζεις ένα παιδί που θέλει να γίνει ένα άλλο, που θέλει να κρύψει ότι υπήρξε μέχρι τότε ?

Ευτυχώς η παρουσία της Εύης υπήρξε  πάντα αποφασιστική, ξεκάθαρη  και καίρια.

Μπαίνοντας σε μια τέτοια διαδικασία πιστεύεις ότι θα τα κάνεις όλα καλύτερα, νομίζεις ότι επειδή έχεις αγάπη, καλές προθέσεις και ίσως και κάποιες γνώσεις θα αλλάξεις τα πάντα και αυτή –ας μου επιτραπεί η λέξη-   «έπαρση» δεν σε αφήνει στην αρχή τουλάχιστον να αντιληφθείς σωστά   συμπεριφορές ή  και γεγονότα αντικειμενικά, αποστασιοποιημένα από το συναισθηματικό.  Πολλές φορές υπερεκτιμούσα τα φαινομενικά γρήγορα θετικά αποτελέσματα έτσι ώστε να μην συνειδητοποιώ  στο βαθμό που έπρεπε , τις δυσκολίες που παρέμεναν σε όλη τη διαδρομή της αναδοχής.

Η Εύη βέβαια φρόντιζε να με προσγειώνει – πολλές φορές και δυσαρεστώντας  με –  Η ίδια ήξερε ότι τα πράματα δεν αλλάζουν τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα .

Τα βασικά ζητήματα που αντιμετώπιζε ο νεαρός παρέμεναν τα παιδικά τραύματα, τα χρόνια που πέρασε το παιδί στο ίδρυμα δεν το άφηναν  να ξεπεράσει το παρελθόν  του. Υπήρχε ένας φόβος, μια συνεχής θλίψη  και  μια ανυπέρβλητη  δυσκολία  να εμπιστευτεί τους ανθρώπους που στεκόντουσαν δίπλα του /κοντά του.

Η τελευταία  του χρονιά στο γυμνάσιο υπήρξε  πολύ δύσκολη.  Ένας φαύλος κύκλος πιστέψτε με. Ο ίδιος δεν  μπορούσε να το αντιμετωπίσει και το σχολικό σύστημα ήταν ανίκανο να τον βοηθήσει  Λες και το σύμπαν στην περίπτωση του συνωμοτούσε ώστε να κάνει τα λάθη που όλοι περίμεναν να κάνει …

Ωστόσο το μαζεμένο παιδάκι  του ιδρύματος μεταμορφωνόταν . Το παιδί που καθισμένο στο κρεβάτι του με την πλάτη γερμένη  κοιτάζοντας   προς τα κάτω   άρχισε να  νιώθει δυνατό , γεγονός που μας χαροποιούσε. Νιώθοντας ισχυρότερος συναισθηματικά, χωρίς όμως να είναι πραγματικά,    εύκολα παρασυρόταν σε προβληματικές συμπεριφορές . Εκεί η ψυχραιμία, η αγάπη και μεγάλα αποθέματα υπομονής ήταν το ζητούμενο.  Η τάση  του ανάδοχου παιδιού να διαφεύγει από οτιδήποτε τον στενοχωρούσε τον οδηγούσε στη συνεχή αλλαγή στρατοπέδου , ανάλογα με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, πότε  στον Παππού του, πότε στη θεία του και πότε στη φυσική του μητέρα…. Όχι για πολύ – ίσα- ίσα  τόσο ώστε να μην πρέπει να αντιμετωπίσει την αλήθεια που ήταν σκληρή για εκείνο.  Δεν χωρίσαμε ξαφνικά, υπήρξε ένας μακρύς αποχωρισμός, πρώτα ο συναισθηματικός  μετά και ο φυσικός… Δεν φωνάξαμε ποτέ , δεν  είπαμε  ποτέ κακές κουβέντες… …. Απλώς απομακρύνθηκε  και φυσικά .  Μια μέρα μετά από πολλές συχνές απουσίες – που δεν είχα ακριβή εικόνα  – δεν γύρισε … Προσπάθησα να διατηρήσω μια σχέση μαζί του.  Τον επισκέφτηκα  σε ένα- δύο σταθμούς του μετά, κάποια στιγμή σταμάτησε να απαντά στα μηνύματα μου … τον έχασα .  Δεν κρύβω ότι με πείραξε, ότι απογοητεύτηκα, ένιωσα και θυμό … όμως δεν σταμάτησα ποτέ να τον έχω μέσα μου να καταλαβαίνω τους δαίμονες του , να νιώθω πόσο δύσκολα πέρασε και πόσα  βάρη  κουβαλά μέσα του…Πριν μερικές μέρες ενηλικιώθηκε, ελπίζω να έχει καταφέρει  να πετάξει από πάνω του όλα αυτά τα σακιά του πόνου, της απογοήτευσης και της θλίψης και να χαμογελάσει στη ζωή με τα ωραία του σκούρα μάτια. Εγώ πάντως θα είμαι εδώ,  γιατί  είμαι σίγουρη ότι όταν τα πράματα θα πάνε καλύτερα για αυτόν,  θα ξαναβρεθούμε και θα συνεχίσουμε τη διαδρομή από άλλο σημείο από αυτό που αρχίσαμε τότε με την αναδοχή…