«Όταν έφεραν τα παιδιά ήταν πολύ μικρά. Το ένα 5,5 μηνών και το άλλο λιγότερο από 1,5 έτους. Βρέφη ακόμη. Για λίγη ώρα παρέμειναν μαζί μας οι λειτουργοί του Γραφείου Ευημερίας και του Hope For Children, να δουν πώς τα πάμε και να μας βοηθήσουν. Κάποια στιγμή η πόρτα έκλεισε πίσω τους. Μείναμε μόνοι. Εμείς και τα ανάδοχα παιδιά μας. Από τότε η ζωή μας άλλαξε για πάντα». Πρόκειται για τις αφηγήσεις ανάδοχων γονέων, οι οποίοι περιγράφουν στον «Φ» την εμπειρία με τα παιδιά τους. Αφορμή, η Παγκόσμια Ημέρα Αναδοχής που τιμήθηκε όπως κάθε χρόνο χθες στις 31 Μαΐου, υπενθυμίζοντας τη σημασία της οικογενειακής φροντίδας για κάθε παιδί, ιδίως για εκείνα που η ζωή δεν τους φέρθηκε γενναιόδωρα.

«Χρειάστηκε να κάνουμε γραφειοκρατική διαδικασία. Δώσαμε συνέντευξη. Έγινε αξιολόγηση. Μας επισκέφθηκαν αρκετές φορές στο σπίτι λειτουργοί του κράτους. Σε ανύποπτο χρόνο μας ενημέρωσαν ότι μπορεί να υπάρξει ανάγκη αναδοχής για δύο αδέλφια πολύ μικρής ηλικίας», περιγράφει ανάδοχος πατέρας που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του (ο «Φ» γνωρίζει το ονοματεπώνυμο του). «Τελικά χτύπησε το τηλέφωνο μας και μας ενημέρωσαν ότι σε τρεις ημέρες επρόκειτο να έρθουν τα παιδιά στο σπίτι. Ξεκινήσαμε αμέσως τις εργασίες και τους ετοιμάσαμε δωμάτιο».

Στην αρχή, ανέφερε, ήταν παράξενο και όμορφο. «Προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που βιώναμε», είπε και εξήγησε ότι από εκείνη την ημέρα έχουν περάσει δύο χρόνια. «Την απόφαση να γίνουμε ανάδοχοι γονείς, τη λάβαμε καθώς προσπαθούσαμε για πολύ καιρό να κάνουμε δικά μας παιδιά δίχως αποτέλεσμα. Σκεφτήκαμε μάλιστα και την υιοθεσία, ωστόσο ήταν μια πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία. Η αναμονή ήταν πολύ μεγάλη και απαιτούσε έναν μακροχρόνιο αγώνα. Έτσι, σκεφτήκαμε την αναδοχή, όπου με αυτόν τον τρόπο θα φροντίζαμε κάποια παιδάκια λαμβάνοντας μια γεύση από τη μητρότητα και την πατρότητα. Ήταν μια εύκολη απόφαση». Ωστόσο, λίγο καιρό αργότερα, το ζευγάρι κατάφερε να αποκτήσει και βιολογικό παιδί.

«Πλέον, το πρωί που θα ξυπνήσουμε έχουμε να φροντίσουμε για τρία παιδιά», σημείωσε ευχαριστημένος ο γονέας και εξήγησε την πικρή διάσταση. «Γνωρίζουμε και έχουμε πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ότι ίσως χρειαστεί να φύγουν. Μαθαίνεις να ζεις με αυτή τη σκέψη. Κάποτε μαθαίνεις και να το ξεχνάς. Εννοείται υπάρχει δέσιμο και ότι δεν θα είναι εύκολο αν χρειαστεί να επιστρέψουν στη βιολογική τους οικογένεια, όμως, σημασία έχει να είναι εκείνα καλά».

Όπως σημείωσε ο ανάδοχος πατέρας, υπάρχουν δεκάδες όμορφες αναμνήσεις από τη διαδικασία της αναδοχής. «Όταν μας γνώρισαν στα παιδιά, μας σύστησαν με τα μικρά μας ονόματα, με τα οποία και θα μας προσφωνούσαν. Ωστόσο, κάποια στιγμή με πλησίασε το παιδί και με αγκάλιασε αποκαλώντας με “μπαμπά”», περιέγραψε συγκινημένος και πρόσθεσε ότι είναι διαφορετικό το βάρος και η αξία της λέξης όταν ακούγεται από το ανάδοχο παιδί σου. «Άλλαξε όλη η κοσμοθεωρία μας. Αλλάζει ποιοτικότερα η ζωή σου. Καταλαβαίνεις πως κάθε τί στο παρελθόν ήταν ανούσιο. Έχει, όμως και τις δυσκολίες του. Ιδίως όταν ξέρεις ότι μπορεί να φύγουν πριν να τα μεγαλώσεις. Σίγουρα, όμως, θα πρότεινα σε κάποιον να γίνει ανάδοχος. Ιδίως σε οικογένειες που έχουν ήδη παιδιά».
Άνθησε με αγάπη και φροντίδα

«Ήμουν εθελόντρια στην παιδική στέγη Λάρνακας και είδα πράγματα που με ευαισθητοποίησαν. Τον Οκτώβριο του 2018 αποφάσισα να υποβάλω αίτηση ως ανάδοχη μητέρα και περίπου έξι μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 2019, φιλοξένησα το ανάδοχο παιδί μου», ανέφερε η Αγάθη Νικολάου, σημειώνοντας πως προηγήθηκαν αρκετές διαδικασίες αξιολόγησης και ενδυνάμωσης σε συνεργασία με το Γραφείο Ευημερίας και το Hope For Children. «Ξεκίνησα με τη φιλοξενία ενός παιδιού 15 ετών. Θυμάμαι πόσο συγκινητικό ήταν τόσο για εμένα όσο και για την ίδια, η πρώτη μέρα που έμεινε στο σπίτι», είπε και πρόσθεσε: «Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η φιλοξενία δεν αρκούσε για να του προσφέρω όλα όσα επιθυμούσα. Για το λόγο αυτό θέλησα να προχωρήσω στην αναδοχή».

Η πιο όμορφη ανάμνηση που κρατάει η κ. Νικολάου, ήταν όταν το αίτημα της αναδοχής έγινε δεκτό. «Ήταν Ιούνιος όταν θέλησα να κάνω το επόμενο βήμα. Το παιδί μετά το καλοκαίρι θα ξεκινούσε τη φοίτηση του στο Λύκειο. Έβλεπα, λοιπόν, πως αντιμετώπιζε δεκάδες δυσκολίες». Ωστόσο, την απόφαση δεν τη γνώριζε το παιδί. «Αυτό μέχρι τις 3 Σεπτεμβρίου 2019, όπου εγώ και η ανάδοχη κόρη μου εμπιστευθήκαμε το Γραφείο Ευημερίας. Τότε έμενε μαζί μου, θεωρώντας, όμως, πως ήταν μόνο για το καλοκαίρι και ότι θα επέστρεφε στη στέγη. Στην επίσκεψη μας, της ανακοίνωσαν ότι επρόκειτο να ζήσουμε μαζί. Είναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα. Το παιδί ξέσπασε σε λυγμούς, ήταν πολύ χαρούμενη».

Οι όμορφες στιγμές είναι καθημερινές στη ζωή τους, είπε η κ. Νικολάου. Όπως επίσης και η πρόοδος. «Το παιδί ήταν κοινωνικά και μαθησιακά πολύ-πολύ πίσω. Για παράδειγμα, κάτι που με είχε σοκάρει είναι ότι δεν γνώριζε τη σειρά των ημερών της εβδομάδας και τη σειρά των μηνών. Ότι δεν είχε ακουστά την Disneyland, ενώ τα ανίψια μου που είναι δύο ετών, γνώριζαν. Ήταν ενδείξεις που με έκαναν να ανησυχώ για εκείνη. Σε τρία χρόνια θα έβγαινε στην κοινωνία και τότε θα είχε πρόβλημα». Όπως σημειώνει η κ. Νικολάου, έβαλε ένα στοίχημα για εκείνο το παιδί. «Όλα αυτά έπρεπε να αλλάξουν και εγώ να προσφέρω όσες εμπειρίες και γνώσεις μπορώ στο παιδί μου. Ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβριο με ένα παιδί που χαριστικά πέρασε το Γυμνάσιο και φτάσαμε φέτος στην Α’ Λυκείου να είναι μαθήτρια του 14 και του 15. Ενώ δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά, σήμερα δίνει εξετάσεις και να τα καταφέρνει. Είναι τεράστια η προσπάθεια της και η διαφορά της. Είμαι πολύ περήφανη για εκείνη».
Πέρα από την αλλαγή στην ίδια και στο παιδί, η αναδοχή άλλαξε και τον περίγυρο της. «Είμαι πολύ ικανοποιημένη που κάποια άτομα από το περιβάλλον μου, τα οποία διαφωνούσαν με την υιοθεσία και την αναδοχή, έχουν αλλάξει γνώμη. Αυτό διότι γνώρισαν τη σχέση μας, με το παιδί. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και να ανοίξουν την αγκαλιά τους οικογένειες. Δίνουν ένα μέλλον στα παιδιά».

Μεγάλη ανάγκη για ανάδοχες οικογένειες στην Κύπρο

«Τα παιδιά που μπαίνουν σε ανάδοχες οικογένειες, έχουν βιώσει πολύ άσχημες καταστάσεις και κουβαλούν μαζί τους ένα πολύ βαρύ φορτίο που συχνά αντανακλάται και στην συμπεριφορά τους», σημείωσε η υπεύθυνη συντονίστρια του Hope For Children για το πρόγραμμα Αναδοχής, Έφη Βασιλάκη, και εξήγησε: «Έχουν βιώσει κάποια μορφή κακοποίησης, την απώλεια της βιολογικής τους οικογένειας, φτώχεια. Επίσης σε κάποιες περιπτώσεις έχουν βιώσει τόση παραμέληση, που δεν γνωρίζουν ότι πρέπει να κάνουν μπάνιο ή πώς να πλύνουν τα δόντια τους».

Η αναδοχή, είπε, δεν είναι εύκολος δρόμος. Όμως, αξίζει να τον διανύσεις διότι σε οδηγεί σε έναν υπέροχο προορισμό. «Αυτό που πάντα με εκπλήσσει, είναι η τρομερή αλλαγή που βλέπω στα παιδιά. Ανθίζουν μέσα σε μια οικογένεια».

Σε σχετική ανακοίνωση, το Hope For Children σε συνεργασία με τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, υπογραμμίζει ότι «υπάρχει μεγάλη ανάγκη για ανάδοχες οικογένειες στην Κύπρο», καθώς δεν υπάρχει πάντοτε συγγενικό περιβάλλον ή ακόμη δεν επιθυμεί να εμπλακεί. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα Ανάδοχων Οικογενειών, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να καλέσουν στο 1466.

Πηγή:https://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/948934/anadochoi-gneis-miloyn-ston-f-allaxe-oli-i-kosmotheoria-mas